Οι χειρότερες ταινίες που είδα τα τελευταία χρόνια

Πάντα έλεγα να γράφω για όμορφα και ωραία πράγματα σ’ αυτό εδώ το blog, εξ ου και ο τίτλος του! Όμως πολλές φορές έχω σκεφτεί πως για να διαλέγουμε τα καλά πρέπει πρώτα να τα ξεχωρίζουμε απ’ τα άσχημα, οπότε και μιαν αναφορά πότε-πότε σε όσα με χαλάνε ή δεν αντέχω δε θα ήταν άσχημη ή άχρηστη. Σήμερα λοιπόν θα σας μιλήσω για 11 ταινίες που είδα τα τελευταία χρόνια και δε θα ‘θελα να τις ξαναδώ εύκολα, όσα λεφτά κι αν με πλήρωναν! Ίσως να με έχετε συνηθίσει να τα λέω γλυκά και ήρεμα όταν είμαι στα κέφια μου αλλά σας προειδοποιώ πως στο σημερινό άρθρο θα είμαι αναγκαστικά ξινή και σκληρή. Ελπίζω έστω κι έτσι να το διασκεδάσετε! 🙂

11. The Matrix-Revolutions

Εντάξει, δεν ήταν τόσο φρικτό, αλλά ήταν το τέλος της τριλογίας Μάτριξ και όλοι οι fans περιμέναμε κάτι καλό! Μετά την πρώτη ταινία που σάρωσε τα βραβεία και τη δεύτερη που στάθηκε ιδιαίτερα αξιοπρεπώς, τα αδέλφια Γουατσόφσκι μας απογοήτευσαν πολύ στην τρίτη ταινία!

Χειρότερη στιγμή: Ο θάνατος της Τρίνιτυ. Όχι επειδή πέθανε αλλά επειδή άργησε πολύ να πεθάνει. Και όχι, δεν εννοώ πως δε συμπαθούσα την Τρίνιτυ σαν χαρακτήρα, το αντίθετο. Απλά όταν αποφασίζεις να την σκοτώσεις, το κάνεις σ’ ένα εύλογο χρονικό διάστημα. Δεν την αφήνεις ν’ απαγγείλει όλους τους στίχους απ’ την Ιλιάδα και την Οδύσεια πριν ξεψυχήσει!

10. Spider-man 3

Γιατί να χαλάσει κανείς τη συνέχεια τόσο όμορφων ταινιών; Άντρες και γυναίκες είχαν αγαπήσει τόσο το Spider-man 1 αλλά ακόμη περισσότερο το Spider-man 2. Τι έγινε μετά; Πώς κατάντησε έτσι ο πρωταγωνιστής μας και τι απέγινε το ρομάντζο των δυο προηγούμενων ταινιών; Θυμάμαι να παρακολουθώ την ταινία στο σινεμά και τον κόσμο να γελάει σαρκαστικά. Αυτή την αντίδραση για ταινία δράσης μ’ έναν σούπερ-ήρωα δε τη λες και καλή!

Χειρότερη στιγμή: Η σκηνή στο κλαμπ με το πρωταγωνιστικό μας ζευγάρι ν’ ακολουθεί ένα σενάριο χωρίς λογική, χωρίς λόγο και αιτία, χωρίς καμία απολύτως φαντασία. Αν έπαιζα σ’ αυτή την ταινία θα πλάκωνα άνετα το σεναριογράφο στο ξύλο!

09. Noah

Ήθελα πολύ να τη δω αυτή την ταινία και ομολογώ πως είχα ιδιαίτερα υψηλές προσδοκίες τόσο λόγω σκηνοθέτη (Ντάρεν Αρoνόφσκι) όσο και λόγω καστ (Ράσελ Κρόου, Τζένιφερ Κονέλι, Άντονι Χόπκινς). Το αποτέλεσμα σε γενικές γραμμές ήταν μέτριο κι αδιάφορο. Όταν καλείς την Τζένιφερ Κονέλι να παίξει μετά το “Ρέκβιεμ για ένα όνειρο” στην νέα σου ταινία, πρέπει να ‘χεις να της δώσεις αν όχι κάτι καλύτερο τουλάχιστον κάτι εξίσου καλό. Όταν ζητάς απ’ τον Ράσελ Κρόου ο οποίος έχει δώσει αξέχαστες ερμηνείες ως “Μονομάχος” και ως “Ένας Υπέροχος Άνθρωπος”να ερμηνεύσει τον Νώε, πρέπει να μην τον αφήνεις τόσο ξεκρέμαστο να παλεύει μ’ έναν ρόλο που δεν ξέρεις τι θέλει να πει. Αγαπητέ κύριε Αρονόφσκι, νομίζω πως βρήκα μακράν τη χειρότερη σας ταινία! Και είναι φοβερό το πόσο μεγάλη θαυμάστρια σας είμαι!

Χειρότερη στιγμή: Γενικά έχει τόσες “τρύπες” η ιστορία του Νώε, τις οποίες έχω εντοπίσει εδώ και πολλά χρόνια, που δεν ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω. Ο Αρονόφσκι φυσικά δεν φταίει για τη σεναριακή παράνοια, αλλά οι συγγραφείς της Βίβλου! Αν τώρα μιλήσουμε αποκλειστικά για την ταινία πολλά πλάνα δεν έβγαζαν κανένα απολύτως νόημα. Λες και κόπηκε άτσαλα η ταινία στο μοντάζ.

08. A dangerous method

Τι να πιάσεις και τι ν’ αφήσεις εδώ; Το παίξιμο των πρωταγωνιστών; Το σενάριο το οποίο ήταν γεμάτο αναλήθειες ή ανακρίβειες ή την προπαγάνδα που πουλούσε η ταινία; Για ‘μένα εδώ η Κίρα Νάιτλι δίνει μια απ’ τις χειρότερες ερμηνείες της καριέρας της. Το παίξιμο της είναι συχνά υπερβολικό και ψεύτικο. Το σενάριο είναι έτσι γραμμένο ώστε να βγει ο Φρόυντ ο “κακός μπαμπάς” της ψυχανάλυσης και ο Γιουνγκ “ο ατίθασος γιος” που δεν άντεχε και ήθελε να κάνει την επιστημονική επανάσταση του. Η προσπάθεια να μειωθεί η αξία της συμβολής του Φρόυντ σε αυτό που σήμερα ονομάζεται επιστήμη της Ψυχολογίας θεωρείται σκανδαλώδης! Επίσης, ο ίδιος ο σεναριογράφος που θέλει να “προστατεύσει” τον Γιουνγκ δεν καταλαβαίνει καλά-καλά τι κάνει. Κατηγορεί τον Φρόυντ για το κόλλημα του στην ύλη και τα σεξουαλικά ένστικτα μα στην ταινία ο Γιουνγκ μοιάζει να μη μπορεί να ελέγξει καθόλου την προσωπική του ζωή και τον χαρακτήρα του. Ένα κράμα ατελείωτης μπούρδας και προσβολής δυο σημαντικών προσωπικοτήτων!

Χειρότερη στιγμή: Όταν στο φινάλε αναφέρεται πως ο Γιουνγκ είναι ο πιο σπουδαίος ψυχολόγος που υπήρξε ποτέ! Πού και πότε αποφασίστηκε αυτό; Στα καλλιστεία του Αντένα; Ή μήπως στο “Να η ευκαιρία”; Αχ μερικές ταινίες δε θα ‘πρεπε να έχουν γυριστεί ποτέ!

07. Cosmopolis

Θα μπορούσα να δημιουργήσω κάποια στιγμή και μία λίστα με ταινίες που δεν κατάλαβα ποτέ τι ήθελαν να πουν. Το “Cosmopolis” θα ήταν κάπου στην κορυφή αυτής της λίστας. Προσπάθησα να τη δω δυο φορές. Την πρώτη φορά κοιμήθηκα έχοντας δει το πρώτο μισάωρο, τη δεύτερη φορά απλά παραιτήθηκα και την έκλεισα κάπου στα μισά της. Ο ίδιος ο Ρόμπερτ Πάτινσον είχε πει πως αρχικά είχε αρνηθεί τον ρόλο που τελικά υποδύθηκε στην ταινία επειδή δεν είχε καταλάβει απολύτως τίποτα απ’ το σενάριο! Αμ, στα λόγια μου έρχεσαι!

Χειρότερη στιγμή: Τι να σας πω τώρα; Αν σας πω πως το μόνο που θυμάμαι μετά από τόσο καιρό είναι τον Πάτινσον μέσα σε μια λιμουζίνα να πηγαίνει κάπου θα με πιστέψετε; Μου έχει μείνει βασικά αυτή μόνον η εικόνα γιατί απ’ όσο θυμάμαι αυτό γινόταν περίπου σε όλη την ταινία! Ο Πάτινσον πήγαινε κάπου μες τη λιμουζίνα του. Δεν ξέρω λοιπόν ποια ήταν η χειρότερη στιγμή αυτού του αέναου ταξιδιού αλλά η καλύτερη ήταν προφανώς η στιγμή που βγήκε απ’ τη λιμουζίνα να περπατήσει (άραγε να υπήρχε τέτοια σκηνή;).

06. Twilight

Και μια και αναφέρθηκα σ’ αυτό το πολύ όμορφο αγόρι, ας πιάσουμε και την ταινία που τον έκανε διάσημο: Λυκόφως. Τα βιβλία παλευόντουσαν, οι ταινίες πάλι που βασίστηκαν σε αυτά δε θα το ‘λεγα! Η κακή αρχή έγινε με την πρώτη ταινία και ολοκληρώθηκε με τις επόμενες.

Χειρότερη στιγμή: Φάσεις που η Κρίστεν Στιούαρτ προσπαθεί να υποδυθεί τον πιο απλό ρόλο που θα μπορούσε να δοθεί σε ηθοποιό στην ιστορία του κινηματογράφου και πάλι δεν τα καταφέρνει! Ο πιο ηλίθιος διάλογος και οι πιο χαζές αντιδράσεις είναι στη σκηνή της τάξης όταν οι δυο τους γνωρίζονται για πρώτη φορά. Πεθαίνει το σύμπαν από βαρεμάρα!

05. Bride wars

Ο μισο-γυνισμός και η κατινιά σε όλο τους το μεγαλείο σε μια ταινία που καταλήγει να υμνήσει τη γυναικεία φιλία(!) (What the fuck?). Δυο και καλά μοντέρνες, και καλά χειραφετημένες νέες γυναίκες λυσσάνε να παντρευτούν και από ατυχή σύμπτωση (ή ατελείωτη βλακεία) κλείνουν και οι δύο να παντρευτούν την ίδια μέρα και ώρα, στο ίδιο μέρος. Είναι τόσο απελπισμένες για στεφάνι και δέσμευση που αντί η μια απ’ τις δυο να κάνει πίσω, ν’ αλλάξει ημερομηνία ή τέλος πάντων να κάτσουν σαν δυο ενήλικες(;) να βρουν μια ικανοποιητική λύση, αντίθετα επιλέγουν να ξεμαλλιαστούν, να χάσουν την όποια αξιοπρέπεια μπορεί να είχαν και να βάλουν σε κίνδυνο τη φιλία τους (την ποια;).

Χειρότερη στιγμή: Το φινάλε το οποίο βρίσκει και τις δυο πρωταγωνίστριες έγκυες. Μα τόση ταύτιση βρε παιδί μου; Θα κάνω εμετό!

04. Fifty shades of grey

Ε, καλά τώρα! Αυτό ξέρω πως το περιμένατε. Τρελή απογοήτευση η συγκεκριμένη ταινία, τόσο για όσους είχαν διαβάσει τα βιβλία (παρούσα!) όσο και γι’ αυτούς που απλά είχαν πάρει χαμπάρι τον ντόρο χωρίς να διαβάσουν την γνωστή τριλογία. Τι κρίμα που δυο νέα όμορφα παιδιά πήραν αυτό το σενάριο στα χέρια τους και εύλογα δε μπορούσαν να σταυρώσουν ατάκα ή πλάνο/σκηνή της προκοπής. Οι ερωτικές σκηνές ήταν κατά γενική ομολογία πιο νερόβραστες από σούπα που έχει μέσα σκέτο ρύζι! Το δε αντικειμενικά ωραίο soundtrack μοιάζει να πήγε στράφι σ’ αυτό το δίωρο πρόβλημα!

Χειρότερη στιγμή: Έπιασα τον εαυτό μου να γελάει ξανά και ξανά! Ήταν τραγικά τα όσα έβλεπα! Εκεί που νομίζω ξεκαρδίστηκα ήταν όταν ο Κρίστιαν λέει στην Άνα “Two things: First I don’t make love. I fuck. Hard”. Κι εκείνη σαν να άκουσε το πιο εύλογο, αναμενόμενο πράγμα του κόσμου απαντά σχεδόν αδιάφορα: “And the second thing?”. Θεέ μου, έκλαψα απ’ τα γέλια! Απελπισία!

03. Sex and the city 2

Όχι πως χρειαζόμασταν το πρώτο αλλά ήρθε και το δεύτερο και ολοκληρώθηκε το αίσχος που προκλήθηκε απ’ την φιλόδοξη μαλακία κάποιων να βγάλουν κι άλλα (κι άλλα, κι άλλα) φράγκα! Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί μια απ’ τις πιο επιτυχημένες σειρές της αμερικάνικης τηλεόρασης έπρεπε να συνεχιστεί ως ταινία. Και πάει στην ευχή, στην πρώτη ταινία είχαμε το γάμο της Κάρυ και του Big οπότε υπήρξε μια δράση, μια υπόθεση βρε αδερφέ. Στη δεύτερη ταινία ποια ήταν η υπόθεση; Για τον Θεό! Πέρα απ’ τη Σαμάνθα που γυρνούσε σαν ξαναμμένη σκύλα κατά τη διάρκεια της εμμηνόπαυσης της, είχαμε κάτι άλλο να μας απασχολεί; Μη μου πείτε τα μωρά της Σάρλοτ και της Μιράντα που έκλαιγαν, θα τσιρίξω!

Χειρότερη στιγμή: Η επανένωση της Κάρυ και του Έινταν και το χωρίς νόημα φλερτ/φιλί τους. Για ποιο λόγο; Για να πούμε ότι μπήκε η Κάρυ στο μάτι του Big; Πόσο αίσχος γαμώτο μπορεί να γίνει μια ταινία όταν δεν υπάρχουν ιδέες! Ούτε μισή της προκοπής!

02. Deuce Bigalow: European gigolo

Εδώ δε χρειάζεται να πω πολλά, ούτε να σας κρυφτώ: Εγώ πήρα να δω την ταινία γιατί έμαθα ότι ο Κώστας Σόμμερ έκανε στριπτίζ σε αυτήν. Όντως έκανε και το έκανε και καλά. Κατά τ’ άλλα η ταινία δε βλέπεται. Εξ’ ού και αρνούμαι να βρω τη χειρότερη στιγμή!

01. God is not dead

Η ταινία που είδα πριν κανένα χρόνο περίπου και είπα σε μια φίλη μου: “Είναι μία απ’ τις ελάχιστες φορές που μετά από μια δίωρη ταινία νιώθω δέκα σκάλες πιο χαζή. Λες και το μυαλό μου μίκρυνε τόσο που μοιάζει με το κεφάλι της καρφίτσας!”. Και πως να μη νιώθω έτσι αφού μετά από μια δίωρη, χοντροκομμένη, άγαρμπη προπαγάνδα περί της ύπαρξης Θεού και συνθημάτων “Μετανοείτε γιατί χανόμαστε!”, ήθελα να βρέξω το κεφάλι μου με παγωμένο νερό. Δεν έχω τίποτα με τις όποιες θρησκευτικές πεποιθήσεις του καθενός καθώς κουβαλώ κι εγώ τις δικές μου, αλλά δε μπορούσα να πιστέψω πως γυρίζονται στον κόσμο τέτοιες (και χειρότερες!) ταινίες που καλούν τον κόσμο σε προσηλυτισμό, σε πίστη δίχως κρίση, σε συνεχείς ενοχές αντί πραγματική κατανόηση και αληθινό σεβασμό στον συνάνθρωπο.

Χειρότερη στιγμή: Η σκηνή που μου επιβεβαίωσε πλέον πως αυτή η ταινία είναι σκουπίδι ήταν αυτή με τον καθηγητή που λίγο πριν πεθάνει καλείται – μ’ εντελώς εκβιαστικό τρόπο – να δεχθεί την ύπαρξη του Θεού για να σωθεί (από τους εξωγήινους!).

Αρκετή χολή έβγαλα σήμερα κι αν σας πω πως δεν το ευχαριστήθηκα για πρώτη φορά, θα σας πω ψέμματα! Σίγουρα ξέχασα αρκετές φρικαλέες ταινίες αλλά εδώ είμαστε και ίσως υπάρξει και μέρος β’ αυτού του άρθρου. Έως τότε περιμένω δικά σας σχόλια και προτάσεις για το ποια/ες είναι οι χειρότερες ταινίες που έχει τύχει να δείτε.