“Οι αγάπες δεν κηδεύονται τις Τρίτες” του Χάρη Μαύρου

Τις φετινές μου καλοκαιρινές διακοπές συνόδευσαν οι όμορφες λέξεις του πραγματικά ταλαντούχου Χάρη Μαύρου. Είχα γράψει πριν περίπου 2 χρόνια, όταν διάβασα το πρώτο του μυθιστόρημα “Μέχρι [τις] τέσσερις” πως πρόκειται για έναν σπουδαίο, ταλαντούχο συγγραφέα. Πόσο χαίρομαι που τελειώνοντας το δεύτερο μυθιστόρημα του, εξακολουθώ να πιστεύω ακράδαντα πως ο κύριος Χάρης Μαύρος έχει πολλά να μας δώσει γράφοντας.

“Οι αγάπες δεν κηδεύονται τις Τρίτες”. Λίγο παράδοξος τίτλος για ερωτικό μυθιστόρημα, ε; Κι όμως διαβάζοντας αργά και προσηλωμένα την πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, θα καταλάβετε επακριβώς το βαθύτερο νόημα αυτού του πολύ έξυπνου τίτλου.

Η καθεαυτή αφήγηση διαθέτει πολλά θετικά στοιχεία, τα οποία ίσως δεν δύναμαι και να καταγράψω συνολικά εδώ. Είναι απλή αλλά όχι απλοϊκή, γεμάτη όμορφα νοήματα, φράσεις που αποτελούν τροφή για σκέψη, θέματα που γεννούν τη φιλοσοφική διάθεση του αναγνώστη, ειλικρινή και μεγάλα ανθρώπινα συναισθήματα. Ίσως παίζει ρόλο τ’ ότι εκτός από συγγραφέας, ο Χάρης Μαύρος είναι και ποιητής, οπότε ακόμη και η πιο απλή πληροφορία του βιβλίου είναι τόσο όμορφα δοσμένη που συχνά σου γεννιέται η επιθυμία να πας πίσω και να ξανά διαβάσεις μερικές γραμμές.

Άλλο ένα βιβλίο του Χάρη Μαύρου το οποίο με το που θα το πιάσει κανείς στα χέρια του και θα βυθιστεί στις ζωές των ηρώων του, δε θα θέλει να το αφήσει μέχρι το μεγάλο φινάλε το οποίο δε θα απογοητεύσει κανέναν, ακόμη και τους λάτρεις της αδρεναλίνης μέχρι τέλους. Και στο δεύτερο μυθιστόρημα του συγγραφέα είναι παρούσες μερικές από τις ωραίες συγγραφικές εμμονές του: Ο αδιέξοδος “παράνομος” έρωτας, οι κοινωνικές συμβάσεις που πνίγουν τους ανθρώπους αργά μα σταθερά, το ανθρώπινο πάθος που κατακλύζει αναγκαία τις ζωές μας για να τις λυτρώσει και να τις αναγεννήσει, το κάρμα που αργά ή γρήγορα – με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο – θα φέρει την ισορροπία, τη δικαιοσύνη και την ολοκλήρωση σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη. Όλα δίδονται σκληρά, άμεσα, έως και ωμά μα με τόση αγάπη και διαρκή, άσβεστη ελπίδα για όλα τα πιθανά θετικά ενδεχόμενα.

Κάτι ακόμη που αξίζει να επισημανθεί είναι η επιμελής και δίκαιη περιγραφή των ηρώων από τον ίδιο τον συγγραφέα: Όλοι οι βασικοί ήρωες περιγράφονται λεπτομερειακά, λένε την ιστορία από τη δική τους πλευρά, παρουσιάζουν τα επιχειρήματα τα οποία κατά τη γνώμη τους δικαιολογούν τις σκέψεις, τις συμπεριφορές και τις επιλογές ζωής που έκαναν. Εντέλει ο κάθε αναγνώστης καλείται να αποφασίσει ποιον/α τελικά συμπάθησε και ποιον/α όχι, με ποιον ταυτίζεται περισσότερο και με ποιον/α λιγότερο. Σπουδαία ελευθερία που δίδεται από τον συγγραφέα προς όσους διαβάσουν το βιβλίο!

Τελειώνοντας, θα πω ακόμη μια φορά πως θα συνεχίσω να διαβάζω τις όμορφες λέξεις που γράφει ο Χάρης Μαύρος γιατί πραγματικά τον θεωρώ έναν πολύ σπουδαίο συγγραφέα ο οποίος έχει όλη τη ζωή μπροστά του για να συνεχίσει να γεννά και να μας χαρίζει ιστορίες άξιες να ειπωθούν. Χάρη, συνέχισε να γράφεις!