Η Naisy ζητά την υποστήριξη μας!

Μια φίλη και συνάδελφος, η Naisy Miguel, ασχολείται εδώ και καιρό με ευπαθείς ομάδες – μονογονεϊκές οικογένειες, εγκαταλελειμένα παιδιά, ηλικιωμένους – που έχουν ανάγκη από ψυχολογική αλλά και υλική υποστήριξη.

Το τελευταίο διάστημα θέλει να κάνει τη φροντίδα αυτών των ανθρώπων τη μόνιμη επαγγελματική απασχόληση της, αλλά για να το κάνει αυτό χρειάζεται την υποστήριξη όσων ενδιαφέρονται να βοηθήσουν λιγότερο ή περισσότερο.

Στο Get Funded θα δείτε πώς μπορείτε εύκολα και γρήγορα να κάνετε μια μικρή δωρεά η οποία θα κάνει τη διαφορά στο project της Naisy.

https://getfunded.nl/campagne/1194-second-chance-to-shine

Η περιγραφή είναι στα ολλανδικά αλλά νομίζω πως αν χρησιμοποιήσετε το google translate, δε θα έχετε πρόβλημα να κατανοήσετε την όμορφη αποστολή της Naisy! 😉

Θέλετε να μάθετε περισσότερα για τη Naisy; Τότε επισκεφτείτε το επαγγελματικό της site εδώ.

 

 

Ταινία μικρού μήκους: «Wake Up»

Μια ξεκάθαρα αφυπνιστική ταινία μικρού μήκους του Κώστα Καρύδα. Το «Wake Up» ή στα ελληνικά «Ξύπνα» μας καλεί να ζήσουμε τη ζωή μας έντονα, να δοξάσουμε και να βιώσουμε συνειδητά το τώρα, να τολμήσουμε, να ξεπεράσουμε φόβους, δισταγμούς, να μην αναβάλλουμε για αργότερα. Κάθε μέρα που περνάει δεν γυρνάει πίσω και το χρέος προς τον εαυτό μας είναι να τον αφήσουμε να ζήσει με ουσία, ειλικρίνεια, ελευθερία παρά τις όποιες ευθύνες.

Εσείς τι θα κάνατε αν μπορούσατε να γυρίσετε τον χρόνο πίσω; Γιατί μετανιώνετε και τι δε θα παίρνατε πίσω;

 

Ταινία μικρού μήκους «Fallin’ Floyd»

Μια πανέμορφη ταινία βγαλμένη απ’ τη ζωή. Μιλάει για τον άνθρωπο και τις φάσεις που θα περάσει στη ζωή του: Η δημιουργία, η επιτυχία, η καταξίωση, η αγάπη αλλά και η αεργία, η αποτυχία, η μοναξιά είναι κομμάτια μιας συνεχούς διαδικασίας, της πορείας της ζωής μας. Χαρά και θλίψη μοιάζουν να είναι πιασμένες χέρι-χέρι και σπάνια αφήνουν η μία την άλλη. Κι αν στη χαρά όλοι νιώθουμε πως κάτι γίνεται σωστά, τι ακριβώς κάνουμε στην περίπτωση που η θλίψη θα ‘ρθει με σκοπό να θρονιαστεί γύρω μας, πάνω μας, μέσα μας; Η θλίψη είναι εχθρός ή φίλος; Έρχεται για να μας καταστρέψει ή για να μας δείξει ότι εμείς με τις πράξεις μας την καλέσαμε;

«Το μαύρο σκυλί» όπως αποκαλούσε την κατάθλιψη η Τσόρτσιλ είναι κάτι που μπορεί να έρθει να μας βρει ανά πάσα στιγμή και να μας κάνει να πιστέψουμε ότι ήρθε για να μείνει, ίσως και για πάντα. Αν δεν πιστέψουμε πως έτσι όπως ήρθε, έτσι και θα φύγει, δε θα μπορέσουμε ποτέ να την δούμε στις πραγματικές της διαστάσεις. Δεν πρέπει να τα βάλουμε μαζί της, πρέπει να την καταλάβουμε, να συνειδητοποιήσουμε τους λόγους της επίσκεψης της και της παρατεταμένης παραμονής της στη ζωή μας. Μόνο τότε θα ‘ρθει η μέρα που εκείνη θ’ αποφασίσει ότι η επίσκεψη έγινε αρμένικη και ότι καιρός είναι σιγά-σιγά να του δίνει.

Η τελευταία σκηνή είναι απλά υπέροχη σ’ αυτό το φιλμάκι: Ο ήρωας μας ετοιμάζεται να κεράσει παγωτό στην κατάθλιψη – σημάδι ότι την αναγνωρίζει και δεν τον τρομάζει πια – κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή η κατάθλιψη εξαφανίζεται. Κάπως έτσι συμβαίνουν και τα πράγματα στην αληθινή ζωή.

Ταινία μικρού μήκους «Sweet Cocoon»

Μια κάμπια προσπαθεί απελπισμένα να χωρέσει σ’ ένα κουκούλι. Είναι μεγάλη, μακριά, παχουλή και το κουκούλι είναι μικρό για την ίδια. Ιδρώνει, κουράζεται και καμιά απ’ τις προσπάθειες της δεν είναι επιτυχημένη. Μέχρι που δυο φίλοι της σκαθάρια βλέπουν το βάσανο της και σκαρφίζονται έναν τρόπο να τη βοηθήσουν. Η κάμπια μπαίνει μες το κουκούλι και το κουκούλι κλείνει επιτέλους. Θ’ ανοίξει όταν πια είναι ώρα, όταν η κάμπια μας έχει μεταμορφωθεί. Τα δυο σκαθάρια μας θα δουν τη φίλη τους να έχει μεταμορφωθεί σε μια υπέροχη πεταλούδα με μεγάλα, λαμπερά φτερά. Την κοιτάνε και δεν μπορούν να το πιστέψουν. Νιώθουν τόση χαρά για ‘κείνη. Κι αυτή όμως ευτυχισμένη ανοίγει τα φτερά της και πετά. Ώσπου η ζωή θα φέρει ένα απρόσμενο γεγονός…

Είναι ένα φιλμάκι πολύ διαφορετικό σε σχέση με όσα έχω ανεβάσει ως τώρα. Είναι όμορφο, ευαίσθητο, κωμικό αλλά είναι και  βαθιά ειρωνικό, μάλλον σκληρό. Το τέλος του φιλμ μας βάζει σε σκέψεις για το αν πρέπει ν’ ανυπομονούμε από κάμπιες να γίνουμε πεταλούδες ή αν πρέπει ν’ αποδεχθούμε ότι όσα κι αν στοχεύουμε, θα πρέπει τον πρώτο λόγο πάντα να τον δίνουμε στην ίδια τη ζωή.

Έχω ανάμεικτα συναισθήματα. Εσείς πάλι τι νομίζετε;

Ταινία μικρού μήκους: «The present»

Αυτό το φιλμάκι μ’ αιφνιδίασε! Αλήθεια, ξεκινώντας την παρακολούθηση του δεν πίστευα ότι θα ήταν τόσο ενδιαφέρον, ούτε ότι θα είχε αυτή την μεγάλη ανατροπή στο τέλος. Στην αρχή δεν καταλάβαινα πού το πήγαινε σεναριακά αλλά τελικά με κράτησε μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο και μου δημιούργησε χαρά αλλά και συγκίνηση. Νομίζω αξίζει ν’ αναφέρω πως το φινάλε μου θύμισε την ελληνική ταινία μικρού μήκους «Pet shop«.

Το βίντεο έχει τόσο αγγλικούς όσο κι ελληνικούς υπότιτλους αν και νομίζω πως θα το παρακολουθήσετε ευχάριστα και χωρίς αυτούς. Δείτε το μέχρι το τέλος!

Ταινία μικρού μήκους: «In a heartbeat»

Ένα αγόρι που δεν έχει αποδεχθεί πως είναι ομοφυλόφυλο νιώθει την καρδιά του να χτυπάει δυνατά για ένα άλλο αγόρι. Προσπαθεί ν’ αγνοήσει το καρδιοχτύπι του όμως αυτό θ’ αποδειχτεί πιο δυνατό κι επίμονο απ’ αυτόν και θα τον προδώσει. Πώς θ’ αντιδράσει το άλλο αγόρι; Τι θα συμβεί όταν όλοι καταλάβουν ότι μπορεί να υπάρξει έρωτας ανάμεσα σε δυο άτομα του ίδιου φύλου; Οι πρωταγωνιστές μας θα φοβηθούν, θα κάνουν πίσω ή θα είναι ειλικρινείς με τους εαυτούς τους και μεταξύ τους;

Ένα υπέροχο φιλμάκι για έναν όμορφο, αθώο έρωτα ανάμεσα σε δυο εφήβους. Κάποιοι λένε πως ο έρωτας είναι επιλογή, κάποιοι άλλοι λένε πως δεν μπορείς να πας κόντρα στην καρδιά σου και σ’ αυτό που είσαι. Αυτή η ιστορία μας δείχνει πως από πολύ νωρίς τα πράγματα διαμορφώνονται για όλους και όλες μας. Δεν οφελεί να πηγαίνουμε κόντρα σε κάτι που ήδη μας συμβαίνει και ειδικά σε κάτι που μπορεί να μας κάνει αληθινά ευτυχισμένους.

Ταινία μικρού μήκους: «Life is a bitch»

Γίνεται μια ταινία να μιλάει για τον έρωτα αλλά και την ερωτική απογοήτευση; Την αγάπη αλλά και την έλλειψη αυτής; Το ερωτικό πλησίασμα αλλά και την απομάκρυνση; Τη γελοιότητα αλλά και τη σοβαρότητα του χωρισμού;

Γίνεται όλα αυτά να συμπεριλαμβάνονται σε 95 σκηνές και να περνάνε μπροστά από τα μάτια μας σε 5 λεπτά;

Γίνεται αν βλέπουμε μια ταινία του François Jaros.

Απολαύστε το υπέροχο αυτό φιλμάκι!

Ταινία μικρού μήκους: «Father And Daughter»

Το συγκεκριμένο φιλμ μικρού μήκους βραβεύτηκε με Όσκαρ το 2000. Μιλάει για τη σχέση πατέρα-κόρης. Την ύπαρξη αλλά και την έλλειψη της.

Ένας πατέρας φεύγει με μια βάρκα και μια κόρη τον αποχαιρετάει στην ακτή. Η κόρη φεύγει κι επιστρέφει την επόμενη μέρα στην ακτή να περιμένει τον πατέρα της. Ο πατέρας δεν επιστρέφει οπότε η κόρη θα ξανά έρθει την επόμενη και μετά την επόμενη μέρα για να τον περιμένει. Τα χρόνια περνάνε, το κοριτσάκι μεγαλώνει. Γίνεται κοπέλα, μετά γυναίκα. Κάθε μέρα παίρνει το ποδήλατο της κι επιστρέφει στην ακτή να περιμένει τον πατέρα της που δε φαίνεται πως θα επιστρέψει. Στο τέλος η γριούλα με το σαράβαλο ποδηλατάκι της θα επιστρέψει στην ακτή και θα βρει τη βάρκα με την οποία έφυγε ο πατέρας της. Αν η βάρκα είναι εδώ ο πατέρας της πού βρίσκεται; Δε θα επιστρέψει;

Ένα υπέροχο φιλμ ολλανδικής παραγωγής για το άρρηκτο δέσιμο πατέρα-κόρης. Τα ολλανδικά τοπία εναλλάσσονται και η ολλανδική ύπαιθρος μέσα από τα υπέροχα σχέδια παρουσιάζεται σε όλο της το μεγαλείο. Στο επίκεντρο μια σχέση αγάπης, μια σχέση απελπισμένη, μια σχέση που άντεξε μια ολόκληρη ζωή και μάλλον θ’ αντέξει πολύ περισσότερο. Δείτε το φιλμάκι κι αν δεν συγκινηθείτε να μου τρυπήσετε τη μύτη!

Ταινία μικρού μήκους: «Piper»

Στα φετινά βραβεία Όσκαρ, το βραβείο για την καλύτερη ταινία μικρού μήκους πήρε η «Piper» της Pixar. Η Piper είναι ένα μικρό θαλασσοπούλι που ακόμα περιμένει από τη μαμά του να το ταΐσει. Κλεισμένο ακόμη στη φωλιά του δεν πλησιάζει τη θάλασσα, δεν έχει εξοικειωθεί με τον βυθό και τα θαυμάσια πλάσματα της αμμουδιάς, της παραλίας αλλά και το υπόλοιπο κοπάδι από θαλασσοπούλια. Κάποια στιγμή η μαμά αποφασίζει πως ήρθε η ώρα για την Piper να κάνει την πρώτη προσπάθεια για τροφή εντελώς μόνη της. Θα τα καταφέρει το θαλασσοπούλι μας; Θα μπορέσει να νικήσει το φόβο του; Θα πάρει το δρόμο για την ενηλικίωση του; Ένα πανέμορφο φιλμάκι, μια καταπληκτική ιστορία για το κόψιμο του ομφάλιου λώρου, το άνοιγμα των νεότερων γενεών στη ζωή και το θάρρος που χρειαζόμαστε για να γίνουμε αληθινά ανεξάρτητοι και δυνατοί. Όλα τα όντα αυτού του πλανήτη.

Ντοκιμαντέρ «4,1 miles» της Δάφνης Ματζιαράκη

Στις φετινές υποψηφιότητες των Όσκαρ οι Έλληνες δημιουργοί φαίνεται να έχουν την τιμητική τους! Στα ονόματα των υποψηφίων για να κερδίσουν ένα Χρυσό Αγαλματίδιο δεν φιγουράρουν μόνο τα ονόματα των Λάνθιμου-Φιλίππου για το ομολογουμένως πρωτότυπο σενάριο της ταινίας «Αστακός» αλλά και το όνομα της Δάφνης Ματζιαράκη για το μίνι ντοκιμαντέρ της «4,1 miles».

Το ντοκιμαντέρ της Ελληνίδας φοιτήτριας δημοσιογραφίας μιλάει για την ανθρωπιστική κρίση που έφερε ο πόλεμος της Συρίας και την οποία αντιλήφθηκαν πλήρως οι κάτοικοι της Λέσβου καθώς και πολλοί άλλοι νησιώτες του Αιγαίου. Στα 20 λεπτά που διαρκεί το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ παρακολουθούμε τη ζωή του Κυριάκου Παπαδόπουλου, ενός λιμενικού που κυριολεκτικά δαμάζει εδώ και χρόνια τα κύματα με το σκάφος του και με το προσωπικό που τον ακολουθεί πιστά παντού, προκειμένου να σώσει όσες περισσότερες ανθρώπινες ζωές είναι δυνατόν. Η κάμερα καταγράφει τη ζωή του στο νησί, τις μέρες και τις νύχτες του στη θάλασσα, την τρομακτική δυσκολία που ενέχει η διάσωση ανθρώπων που δεν ξέρουν κολύμπι απ’ τα αγριεμένα νερά, τα θλιμμένα μάτια του στο τέλος κάθε κουραστικής ημέρας τα οποία δυσκολεύονται να κρύψουν την αγωνία για το τι μπορούν ν’ αντικρύσουν το επόμενο και το μεθεπόμενο πρωινό.

Ένα ντοκιμαντέρ που κόβει την ανάσα, που είναι ικανό να διδάξει ανθρωπισμό, λεβεντιά, καλοσύνη, αλτρουϊσμό. Είτε η κυρία Ματζιαράκη κερδίσει το φετινό Όσκαρ, είτε όχι, η δουλειά της είναι ένα κόσμημα το οποίο αξίζει και ΠΡΕΠΕΙ να το παρακολουθήσουν όλοι!