Κι έγινα 29 χρονών: Το να μεγαλώνουμε είναι προνόμιο

Πέρσι ακριβώς τέτοια μέρα έπαθα ίσως την μεγαλύτερη κρίση ηλικίας στη μέχρι τώρα ζωή μου. Έκλεινα τα 28 και όπως δήλωνα σε φίλους και γνωστούς ένιωθα ήδη 30 (εννοώντας πως ένιωθα ήδη πολύ γριά). Τι κι αν οι περισσότεροι γύρω μου προσπάθησαν – εις μάτην φυσικά – να μου εξηγήσουν πως είμαι πολύ μικρή για να παθαίνω κρίσεις ηλικίας και πόσο μάλιστα όταν ήμουν 28 και όχι 30! Με θυμάμαι με τρεμάμενη φωνή να τους λέω πως φτάνω στο τέλος της τρίτης δεκαετίας της ζωής μου και νιώθω πως ενώ δεν καθόμουν χαλαρή για χρόνια, ενώ πάντα ήμουν δημιουργική και παραγωγική και νιώθω πως έχω κάνει πράγματα στη μέχρι τώρα ζωή μου, εντούτοις δεν ήμουν καθόλου σίγουρη αν στα 30 μου (εκεί το κόλλημα όμως!) είχα καταφέρει όλα όσα θα ‘θελα μέχρι αυτή την ηλικία.

Νομίζω πως καθοριστικό ρόλο στο παραλήρημα μου έπαιξε και η καραμπινάτη καθυστέρηση της περιόδου μου (πρώτη φορά τόσες πολλές μέρες καθυστέρηση) η οποία με οδήγησε να πιστεύω πως μάλλον έμεινα έγκυος χωρίς να το καλο-καταλάβω ούτε εγώ αλλά ούτε ο δύσμοιρος ο άντρας μου (ο οποίος για δυο-τρεις μέρες υπέστη τις υστερίες μου) και άρα πραγματικά η ζωή μου όπως την ήξερα μέχρι τότε θα λάμβανε πολύ σύντομα τέλος. Θα ήμουν πια μια τριαντάχρονη γριά που είχε μείνει και κατά λάθος έγκυος!