«Να σου πω μια ιστορία» του Χόρχε Μπουκάι

Μόλις τελείωσα ένα από τα πιο ευρέως γνωστά βιβλία του Χόρχε Μπουκάι, το “Να σου πω μια ιστορία”. Ας είναι καλά μια αγαπημένη φίλη που μου το δάνεισε πριν λίγο καιρό γιατί πάντα ήθελα να διαβάσω το συγκεκριμένο βιβλίο του Μπουκάι, το οποίο πολλοί μου το παίνευαν. Τελειώνοντας το ήξερα πολύ καλά γιατί αυτό το βιβλίο έχει αρέσει τόσο πολύ κι έχει αποκτήσει τόσους φανατικούς θαυμαστές – αναγνώστες.

Τα περισσότερα βιβλία του Μπουκάι κατανέμονται στην κατηγορία των βιβλίων “Αυτογνωσίας και αυτοβοήθειας” ενώ κάποιοι άλλοι τα θεωρούν “Λογοτεχνία”. Ο ίδιος ο συγγραφέας αναφέρει στο τέλος του βιβλίου πως έγραψε “ένα βιβλίο με παραμύθια” και σίγουρα κάποιοι από εσάς θα έχετε ακούσει πως ο Μπουκάι ως γιατρός και ψυχοθεραπευτής γράφει βιβλία “Ψυχολογίας”. Ποια είναι τελικά η αλήθεια; Τι πιστεύω εγώ;

Το “Να σου πω μια ιστορία” μπορεί κάλλιστα να είναι όλα τα παραπάνω αλλά και κάτι εντελώς ξεχωριστό. Για ‘μένα υπήρξε ένα ταξίδι λαϊκής σοφίας σε μύθους και ιστορίες όλου του κόσμου. Θα μπορούσα περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο να το κατατάξω στα βιβλία “μοντέρνας φιλοσοφίας” ενώ το ένστικτο μου λέει πως και ο ίδιος ο Μπουκάι θ’ αποδεχόταν αυτή την “ετικέτα” καθώς σε όλα του τα βιβλία φροντίζει να τονίζει πως η μελέτη φιλοσοφίας υπήρξε καθοριστική στην ορθή άσκηση του επαγγέλματος του.

Στις 200 και κάτι σελίδες του βιβλίου αυτού θα παρακολουθήσετε την ψυχοθεραπευτική διαδικασία στην οποία υποβάλλεται ο νεαρός φοιτητής Ντεμιάν– ή καλύτερα τη ψυχοθεραπευτική διαδικασία στην οποία υποβάλλει ο ίδιος τον εαυτό του – προκειμένου να γνωρίσει τον εαυτό του, τις δυνάμεις, τις αδυναμίες του και τον τρόπο που θέλει να ζει. Σε κάθε συνεδρία θέτει στον ψυχοθεραπευτή του κι ένα νέο ερώτημα ή ζήτημα προς συζήτηση και μέσα από ιστορίες ή “παραμύθια” όπως λέει ο Μπουκάι, καλείται να σκεφτεί τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τον κόσμο έξω και μέσα απ’ αυτόν. Οι ιστορίες είναι προσεκτικά διαλεγμένες ώστε να δίνουν μια σύντομη απάντηση στο ερώτημα που τίθεται, αλλά παράλληλα δρουν τελείως φιλοσοφικά επιτρέποντας στον πρωταγωνιστή μας και κατ’ επέκταση στον/στην εκάστοτε αναγνώστη/αναγνώστρια να σκεφτεί περαιτέρω, όλες τις πιθανές λύσεις κι απαντήσεις.

Δεν είναι δύσκολο να λατρέψει κανείς τις ιστορίες που θα διαβάσει σ’ αυτό το βιβλίο, ειδικά όμως θα “γουστάρουν” πολύ όλοι όσοι πιστεύουν πως η ψυχοθεραπεία βασίζεται στο να λέει ο ψυχολόγος απέναντι μας ωραίες ιστορίες που θα μας λύσουν μαγικά όλα μας τα προβλήματα. Ορίστε λοιπόν που ο Μπουκάι ως ψυχοθεραπευτής μπαίνει στη διαδικασία να πει όμορφες ιστορίες για να βοηθήσει τον πελάτη του, μα πολλές φορές θα τονίσει πως αυτές οι ιστορίες δείχνουν έναν δρόμο ή ένα σημείο στο οποίο κρύβεται ένα διαμάντι. Το αν κάποιος θα βαδίσει τον δρόμο ή θα σκάψει στο σημείο που του υποδείχθηκε, είναι δική του απόφαση.

Υ.Γ. Παρ’ όλο που λάτρεψα όλες τις ιστορίες, η μία που “σκάλωσε” περισσότερο σε μυαλό και καρδιά ήταν “Το ρολόι που σταμάτησε στις εφτά” του Giovani Papini. Κι αφού τη βρήκα στο διαδίκτυο θέλω πολύ να τη μοιραστώ μαζί σας (πατήστε εδώ).

Readathon2016: Ένα βιβλίο που δανειστήκατε