Το «μαύρο» ξενόγλωσσο πρόβατο

Το Σάββατο το βράδυ έζησα μία από τις ωραιότερες βραδιές μου από τότε που ήρθα και εγκαταστάθηκα στο Μάαστριχτ. Για πρώτη φορά πέρασα στα βέλγικα σύνορα (όχι ότι κατάλαβα και διαφορά δηλαδή!) και μάλιστα με αυτοκίνητο. Βρέθηκα στο πίσω κάθισμα έχοντας παρέα και συνταξιδιώτες μου μια ολλανδική τετραμελή οικογένεια και όλοι μαζί από το Μάαστριχτ, βρεθήκαμε τρία τέταρτα αργότερα έξω από ένα κλασσικό καφέ (μα γιατί σχεδόν όλα είναι καφέ;) βέλγικο σπίτι.

Τι κάναμε εκεί; Μα είναι πολύ απλό: μια Βελγίδα συμφοιτήτρια μου είχε τα γενέθλια της και μας είχε καλέσει σπίτι της. Η Ολλανδέζα και μητέρα της τετραμελούς οικογένειας που προανέφερα είναι επίσης συμφοιτήτρια μου/μας. Έτσι όλοι μαζί «φορτωθήκαμε» στο αμάξι και ξεκινήσαμε για το πάρτι γενεθλίων.

Αποχαιρετισμοί, μια μεγάλη ιστορία!

«Η γειτονιά μου»

Ποτέ με τους αποχαιρετισμούς δεν τα πήγαινα καλά. Πάντα ήθελα να τους αποφεύγω, όπως ο διάολος το λιβάνι, γιατί εξ’ αρχής γνώριζα ότι δεν είναι αυτά τα πράγματα για ‘μένα.

Τώρα θα γυρίσει κάποιος να μου πει και θα έχει και δίκιο: «Γιατί ξέρεις κανέναν άνθρωπο που να τους θέλει ή να του αρέσουν οι αποχαιρετισμοί;». Και η αλήθεια είναι ότι όντως δεν ξέρω κανέναν που ν’ αποζητά αποχαιρετισμούς ή να τρελαίνεται να ξεπροβοδίζει κόσμο. Αν ένας άνθρωπος έρθει και μου πει ότι δεν έχει πρόβλημα να αποχαιρετά και ν’ αποχωρίζεται τους ανθρώπους που αγαπάει θα υποθέσω δύο πράγματα: ‘Η λέει ασύστολα ψεύδη ή έχει γίνει τελείως αναίσθητος/η σε βαθμό που δεν παίρνει χαμπάρι ποιος ήρθε και ποιος έφυγε – αν υπάρχει τέτοιο ανθρώπινο ον παρακαλώ να επικοινωνήσει μαζί μου και να μου πει πως το έπαθε αυτό με την αναισθησία μπας και το πάθω κι εγώ και ησυχάσω!

Ακόμα πιο φθηνά…

Σήμερα επανέρχομαι δριμύτερη για να γράψω πάλι  για φθηνές ολλανδικές αγορές. Πιο συγκεκριμένα θα μιλήσω για τα ψώνια του σούπερ-μάρκετ, καθώς όπως λέμε και στην Ελλάδα: «Πρώτα απ’ όλα το καλάθι της νοικοκυράς να είναι γεμάτο και μετά έρχονται όλα τα υπόλοιπα». Κι επειδή όπως έχω ξαναπεί, ζούμε σε περίεργους έως δύσκολους καιρούς, λογικό είναι όλοι να δίνουν προτεραιότητα – πόσο μάλλον οι φοιτητές – στο να ξοδεύουν τα μετρημένα χρήματα τους σε είδη πρώτης ανάγκης.