Κι έγινα 29 χρονών: Το να μεγαλώνουμε είναι προνόμιο

Πέρσι ακριβώς τέτοια μέρα έπαθα ίσως την μεγαλύτερη κρίση ηλικίας στη μέχρι τώρα ζωή μου. Έκλεινα τα 28 και όπως δήλωνα σε φίλους και γνωστούς ένιωθα ήδη 30 (εννοώντας πως ένιωθα ήδη πολύ γριά). Τι κι αν οι περισσότεροι γύρω μου προσπάθησαν – εις μάτην φυσικά – να μου εξηγήσουν πως είμαι πολύ μικρή για να παθαίνω κρίσεις ηλικίας και πόσο μάλιστα όταν ήμουν 28 και όχι 30! Με θυμάμαι με τρεμάμενη φωνή να τους λέω πως φτάνω στο τέλος της τρίτης δεκαετίας της ζωής μου και νιώθω πως ενώ δεν καθόμουν χαλαρή για χρόνια, ενώ πάντα ήμουν δημιουργική και παραγωγική και νιώθω πως έχω κάνει πράγματα στη μέχρι τώρα ζωή μου, εντούτοις δεν ήμουν καθόλου σίγουρη αν στα 30 μου (εκεί το κόλλημα όμως!) είχα καταφέρει όλα όσα θα ‘θελα μέχρι αυτή την ηλικία.

Νομίζω πως καθοριστικό ρόλο στο παραλήρημα μου έπαιξε και η καραμπινάτη καθυστέρηση της περιόδου μου (πρώτη φορά τόσες πολλές μέρες καθυστέρηση) η οποία με οδήγησε να πιστεύω πως μάλλον έμεινα έγκυος χωρίς να το καλο-καταλάβω ούτε εγώ αλλά ούτε ο δύσμοιρος ο άντρας μου (ο οποίος για δυο-τρεις μέρες υπέστη τις υστερίες μου) και άρα πραγματικά η ζωή μου όπως την ήξερα μέχρι τότε θα λάμβανε πολύ σύντομα τέλος. Θα ήμουν πια μια τριαντάχρονη γριά που είχε μείνει και κατά λάθος έγκυος!

Μετά από τρία αρνητικά τεστ εγκυμοσύνης, μια επίσκεψη στη γυναικολόγο μου και κάποια πράγματα που άρχισα να φιλοσοφώ, συνειδητοποίησα πως εδώ είμαι, ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω (ευτυχώς δηλαδή!), μικρότερη δεν μπορώ να γίνω (χμ…) οπότε θα το βούλωνα και θ’ άρχιζα ν’ απολαμβάνω τη ζωή ως είχε. Ευτυχώς πέρασαν κι άλλες μέρες, ορμονικά άρχισα να επανέρχομαι (και μαζί και η περίοδος μου που για ένα μήνα έμοιαζε να είχε χαθεί χωρίς ιδιαίτερο λόγο) και με τον καιρό τα 28 μου φαίνονταν πραγματικά 28 και όχι 30. Είχα αρκετό χρόνο μπροστά μου και μέχρι τα 30 θα προλάβαινα να κάνω κι άλλα πράγματα απ’ αυτά που ήθελα πολύ.

Κι από τότε πέρασε ένας χρόνος. Και πλέον έκλεισα τα 29. Και φέτος ούτε φρίκη, ούτε στενοχώρια, ούτε τίποτα. Μια συνειδητοποίηση πως από αύριο όντως πλησιάζω πλέον κανονικά και με τον νόμο στα 30. Πώς νιώθω γι’ αυτό; Καλά νομίζω. Είναι όμως και στιγμές που νιώθω ακόμα καλύτερα, δηλαδή πραγματικά ευγνώμων όταν επαναφέρω στη μνήμη μου κάποια σημαντικά γεγονότα της χρονιάς που μεσολάβησε μεταξύ των 28 και των 29 μου χρόνων. Ήρθα κοντά με κάποιους ανθρώπους, με κάποιους άλλους η σχέση μου δοκιμάστηκε κι άντεξε και με άλλους πάλι κάνουμε ένα (οριστικό;) διάλειμμα. Έμαθα για 2-3 γνωστούς πως αρρώστησαν και είχαν ν’ αντιμετωπίσουν σοβαρά θέματα υγείας για μήνες, κάποιοι άλλοι γνωστοί δεν τα κατάφεραν και δυστυχώς μας “αποχαιρέτησαν”, κάποιοι άλλοι φίλοι μου παντρεύτηκαν και κάποιοι ακόμα έγιναν (αναπάντεχα) γονείς και βιώνουν την πρόκληση – και τη χαρά – του μεγαλώματος ενός νέου ανθρώπου. Εν ολίγοις ευχάριστα και δυσάρεστα συνέβησαν μέσα σ’ ένα χρόνο τα οποία όμως μ’ έκαναν να σκεφτώ. Και να φρικάρω λιγότερο με την ηλικία μου, ευτυχώς.

Η ζωή μας δίνεται για να τη ζήσουμε. Όσο γίνεται, όσο μπορούμε πρέπει να τη ζήσουμε.

Η κρίση ηλικίας – σε όποια ηλικία κι αν προκύψει – μάλλον μοιάζει με μια πολυτέλεια την οποία απολαμβάνουν κατά κύριο λόγο όσοι ζουν μια καλή ζωή και είναι υγιείς. Έχουμε δει άραγε κάποιον χρόνια άρρωστο να μονολογεί “Πω πω, πολύ γρήγορα περνάει ο καιρός και δεν προλαβαίνω να κάνω όσα θέλω”; Μάλλον όχι καθώς ο χρόνος για τους ανθρώπους με σοβαρά και συχνά άλυτα προβλήματα δεν κυλάει το ίδιο εύκολα, ανέμελα και ίσως “ανιαρά”. Ο άνθρωπος που διεκδικεί κάθε μέρα το δικαίωμα στη ζωή με τον οποιονδήποτε τρόπο συνήθως δεν προλαβαίνει ν’ αναρωτηθεί για το πώς περνάει ο χρόνος. Τον χρόνο τον κυνηγάει, κυνηγάει τις στιγμές και είναι ευγνώμων κάθε μέρα για ό,τι παραπάνω, ό,τι καλό ζει. Οι άνθρωποι που μια ζωή αγωνίζονται δεν φρικάρουν που μεγαλώνουν, μα θέλουν να μεγαλώσουν. Δε φοβούνται να γεράσουν, φοβούνται μήπως μια μέρα στερέψουν οι δυνάμεις τους και παραιτηθούν.

Τώρα το βλέπω ξεκάθαρα, περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή της ζωής μου: Το να μεγαλώνεις δεν είναι κατάρα, αλλά σπουδαίο προνόμιο. Πόσοι άνθρωποι άραγε θα έδιναν πραγματικά τη ζωή τους – που δεν την έχουν – για να ζήσουν λίγο περισσότερο; Επιτρέπεται σ’ έναν κόσμο που κάποιοι αγωνιούν για το αν θα ζουν αύριο, κάποιοι άλλοι να διαμαρτύρονται που ακόμη ένας χρόνος πέρασε και μεγάλωσαν;

Τώρα θα μου πει κάποιος: Όλοι δεν αντιλαμβάνονται τη ζωή σαν δώρο και μάλιστα κάποιοι δεν την αντέχουν και θέλουν να τελειώνουν μια ώρα αρχύτερα μ’ αυτή. Σύμφωνοι, όλοι δεν ξέρουν πως να ζουν τη ζωή τους και κάποιοι δυστυχώς δεν έμαθαν ποτέ πως να τη βιώνουν ως δώρο και όχι ως υποχρέωση, αγγαρεία ή αδιέξοδο. Όμως δε θα ‘πρεπε να είναι αλλιώς τα πράγματα; Δε θα ‘πρεπε όσο περισσότερα μαθαίνουμε, όσα περισσότερα καταλαβαίνουμε, τόσο να συμφιλιωνόμαστε με τις ανατροπές, τις δυσκολίες και τα σκληρά μαθήματα της ζωής; Και μήπως μέσα από αυτή τη συμφιλίωση δε θα μάθουμε να ζούμε πραγματικά, καλύτερα, ουσιαστικά;

Από αύριο θα είμαι 29 και 1 ημέρας. Σε 364 ημέρες θα είμαι 30. Ξέρω πως μέχρι τότε δε θα πραγματοποιήσω όλα μου τα όνειρα, δε θα έχω κάνει όλα τα ταξίδια που θέλω, δε θα έχω βιώσει όλες τις δυνατές συγκινήσεις που επιδιώκω. Δεν πειράζει γιατί τελικά το μόνο που θέλω είναι να έχω την υγεία μου για να χτίσω σιγά-σιγά τις βάσεις νέων στόχων και ίσως μέσα από τη σκληρή δουλειά άλλης μιας γενεθλιακής χρονιάς να ζήσω όμορφες εμπειρίες που – λίγο ή πολύ – δεν περίμενα αλλά ήρθαν. Κι αν είμαι αρκετά τυχερή ίσως να πετύχω κι ένα-δυο όνειρα που χρόνια τα πλάθω μες το κεφάλι μου και τελικά τα δω να παίρνουν σάρκα και οστά με τον πιο γλυκό τρόπο.

Χρόνια μου πολλά! Τα 29 είναι μια υπέροχη ηλικία και στα 30 πρέπει να θυμηθώ αντί να φρικάρω, να ξεφαντώσω όπως ποτέ άλλοτε!