Φρέσκια-φρέσκια ταινιούλα, παραγωγής 2012. Την είδα χθες το βράδυ στον υπολογιστή μου και από ένστικτο τελείως, ήξερα πως θα την απολάμβανα! Κάτι οι κριτικές που είχα διαβάσει και η υπόθεση που ήξερα, κάτι που πρωταγωνίστρια ήταν η Μέριλ Στριπ, με κάνανε ν’ αναρωτηθώ: «Πόσο πια να μη μ’ αρέσει;». Εντέλει, μου άρεσε και μάλιστα πάρα πολύ!
Το σενάριο δεν ήταν κάτι τρομακτικά καινούριο και πρωτοποριακό. Ένα ζευγάρι που μετά από χρόνια γάμου, βιώνει την κρίση στη σχέση του και τη συναισθηματική αποξένωση, αποφασίζει να πάει σ’ έναν φημισμένο σεξολόγο, προκειμένου να βρει τη λύση στο «πρόβλημα» του. Εδώ να δώσω τα σέβη μου στον Στιβ Καρέλ, τον οποίο και θεωρούσα έναν χαζό κωμικό ηθοποιό της σειράς, εξαιτίας των πολλαπλών ηλίθιων κωμωδιών που έχει παίξει – αν όχι ηλίθιων, αδιάφορων τουλάχιστον! Κι όμως αυτή η κωμική φάτσα κατάφερε σ’ αυτή τη ρομαντική κομεντί να σταθεί σε υποκριτικό επίπεδο επάξια δίπλα στους ταλαντούχους κεντρικούς πρωταγωνιστές και να πείσει στο ρόλο του έμπειρου και υπεύθυνου επιστήμονα. Είναι απίστευτο το πόσες φορές παίρνει το σύνηθες κωμικό-ειρωνικό ύφος του και πόσο καλά το συγκρατεί για να το αλλάξει μ’ ένα πιο σοβαρό, «κατηρτισμένο» ύφος. Προσπάθεια απεικόνισης ενός «ιδιόμορφου» επιστήμονα ή μια φοβερή ερμηνεία από τον Καρέλ; Δεν ξέρω, μπορεί να ισχύουν και τα δύο!
Νομίζω τα λόγια είναι περιττά για την Στριπ. Την λατρεύω αυτή τη γυναίκα! Μπορεί να παίξει τα πάντα – τα πάντα όμως!!! – και δε χάνει ποτέ τη γοητεία της και την τρομερή υποκριτική της «ένταση» μπροστά στην κάμερα. Ακόμη και ο τρόπος που ανασαίνει, δεν είναι απλός. Δεν υπέρ-παίζει, απλά γίνεται ο ρόλος της, χάνει τον εαυτό της μες το «κοστούμι» που ο κάθε σκηνοθέτης της φοράει και ταυτόχρονα ξέρεις ότι είναι πάντα εκείνη: μοναδική, ταλαντούχα, μη συγκρίσιμη με καμιά άλλη ηθοποιό της γενιάς της.
Ο Τόμι Λι Τζόουνς ήταν καλός και σε μερικές σκηνές ήταν συγκλονιστικός – οι μισές και παραπάνω ήταν στον καναπέ μπροστά από τον σεξολόγο. Τον είχα δει σε πολλές ταινίες, αλλά πάντα τον κοίταζα «φευγαλέα». Ε, χθες το βράδυ λοιπόν, τον «πρόσεξα» και ο τύπος τα «λέει» πολύ καλά!
Ναι, πολύ σωστά καταλάβατε. Το “Hope Springs” είναι πάρα πολύ καλή ταινία γιατί σ’ αυτήν παίζουν οι τρεις ηθοποιοί της πάρα πολύ καλά. Το ζευγάρι που αγωνίζεται για τη σχέση του και ο «ισορροπιστής» θεραπευτής, καταλύτης και παράλληλα θετικός ταραχοποιός του «μακάριου» γαμήλιου λήθαργου τους. Και ίσως η ταινία να περνούσε αδιάφορη, αν δεν την στηρίζανε τόσο καλά οι ηθοποιοί της.
Ιδανική για να τη δουν ζευγάρια πάσης ηλικίας – ίσως όχι 18 χρονών, αλλά από 25 και πάνω τη βλέπεις άνετα! Η ταινία έχει γέλιο, ειρωνεία, σαρκασμό, συγκίνηση και σε κάνει με τους απλούς, κατανοητούς διαλόγους της να μπεις στη θέση των πρωταγωνιστών και να δεις ένα κομμάτι του μέλλοντος ή ίσως ακόμη και του παρόντος που ζεις, με ελπιδοφόρα ματιά. Το μήνυμα είναι ο τίτλος της ταινίας «Ποτέ δεν είναι αργά» και οι πρωταγωνιστές μέχρι την τελευταία στιγμή πασχίζουν να το πιστέψουν. Κι εμείς μαζί τους. Το φινάλε δεν είναι «υποχρεωτικά» αισιόδοξο όπως στις περισσότερες κλασσικές αμερικάνικες ταινίες, αλλά επίμονο στο να δηλώσει ότι η συνειδητή προσπάθεια δυο ανθρώπων που αγαπιούνται, προκειμένου να πετύχουν έναν ειλικρινά κοινό στόχο, μπορεί να φέρει αποτελέσματα – όχι εύκολα και γρήγορα, αλλά οπωσδήποτε ουσιαστικά και λυτρωτικά.
Της Φανής της φάνηκε ωραίο! 